8. Gassi gahn! – 2012

 

Gassi gahn!

Ik weet ja nich, worüm so veele Lüüd Köters hebbt. Worüm doot se sik dat an?

Ik meen, is ja un för sik recht schön un goot, son Köter, dien besten Fründ, un wenn du nah Huus kümmst, denn freut sik wenigstens eener, aver man mutt ok mal över dat Opfer nahdenken. Du musst över de Döör un mit dien Köter Gassi gahn, bi jedet Schietwedder. Dat is ja eegentlich keen Problem, de frische Luft is gesund, un so kümmst du wenigstens mol rut, un dat is ja nich verkehrt, aver denn kümmt de entscheidende Situation. Dien Köter mutt kacken.

Ji köönt mi dat glöven. Dat gifft nix op de ganze Welt, war so unglaublich blööd utsüht as een Köter bit Schieten. Dar huukt he an de Böschung, quält un krümmt sik tosamen un zittert vör Anstrengung, aver dat Schlimmste is düsse Blick. Düsse demödige, ünnerwürfige Blick, de seggt: „Entschuldigung! Ich kann nichts dafür! Ich bin nur eine arme Sau! Schlag mich nicht! Entschuldigung!“ Wenn ik mit unse Köters loop un se kackt un kiekt so, oh, ik much ehr verjackeln, dat kann ik ju vertellen. Wokeen so kiekt, de will dat nich anners, de hett dat nich beter verdeent, de will schlecht behandelt warrn, un ik mutt mi richtig trüch holen un annerswo hinkieken, sonst flipp ik ut.

Ik meen, ik mag de Köters ja gern, se meckern nich rum un se köönt so schön mitleidig kieken, wenn mi dat schlecht geiht, aver worüm köönt se nich so schieten as mien Kööh? De loopt eenfach dörch den Stall oder op de Weid rüm un laat dat achter rut platschen. De schoomt sik nich; de markt dar gar nix vun. Dat nenn ik souverän, dat nenn ik sölbstbewusst.

Also för mi is dat klor. Wenn ik mol an de frische Luft will, spazieren lopen, denn laat ik vun nu an de Köters tohuus. Dat schont miene Nerven. Darför nehm ik mien Köh mit to Gassi gahn. De Navers warrt schön kieken, aver dat is mi egol. Schietegol.

Kohschietegol!